De post-rocker die ik ben, heeft nog steeds gemengde gevoelens over (Big) Joe Turner op Atlantic Records. Hij wordt vaak geïdentificeerd als het archetype van de 'shouter' en een overgangsartiest tussen rhythm and blues en rock-'n-roll ('Shake, Rattle And Roll', 'TV Mama' en andere 'Flip Flop And Fly's). Deze prachtige heruitgave rattle and roll/TV mama en andere Flip, flop en fly), deze prachtige heruitgave van New Yorkse sessies uit 1956 (twee versies: stereo en mono + een onuitgegeven) pre-senteert hem zoals hij is: een prachtige Kansas City jazz-swing-stilist - de titel is expliciet - omringd door muzikanten van bij Count Basie en Duke Ellington, geliefd bij de familie Ertegun. Pete Johnson bespeelt meesterlijk de boogiebluespiano. Een begeleidende gitaar, de lessenaars, de kopersectie in witte smokings die men zich gemakkelijk kan voorstellen alsof men tegen het podium leunt, de blanke dansers en de champagne... Al deze beelden roepen de Cotton Club op en niet de volstrekt irre-levante deelname aan een muziek voor tie-ners. Terwijl de gedetailleerde nota's van de gerenommeerde muziekonderzoeker Colin Escott het werk voorstellen als 'zon-der twijfel een van de grootste blues-albums ooit gemaakt', blijf ik er nogal ongevoelig voor want deze geraffineerde stijl raakt me slechts in mindere mate. Geef me wat Big Joe Turner met Johnny Jones en Elmore James (nog steeds in New York, 1956), de 1939 Vocalion-kanten in Pete Johnsons Boogie Woogie Boys, de Decca uit 1942 met Freddie Slack (piano), de National met Albert Ammons en Meade Lux Lewis (piano) of de terugkeer naar de roots met Axel Zwingenberger. Maar dit hier? Neen. Moet ik nu nog ouder worden?
André Hobus (vertaling: Franky Bruneel)
The post-rocker I am still has mixed feelings about (Big) Joe Turner on Atlantic Records. He's often identified as the archetype of the 'shouter' and a transition artist between rhythm and blues and rock 'n' roll ('Shake, Rattle And Roll', 'TV Mama' and other 'Flip Flop And Fly's'). This beautiful re-release rattle and roll/TV mama and other Flip, flop and fly), this beautiful re-release of New York sessions from 1956 (two versions: stereo and mono + an unpublished one) pretends him as he is: a beautiful Kansas City jazz-swinging stylist - the title is explicit - surrounded by musicians from Count Basie and Duke Ellington, loved by the Ertegun family. Pete Johnson masterfully plays the boogie blues piano. An accompanying guitar, the lecterns, the brass section in white tuxedos that one can easily imagine leaning against the stage, the white dancers and the champagne... All these images evoke the Cotton Club and not the completely irrelevant participation in a music for tie-ners. While the detailed notes of renowned music researcher Colin Escott present the work as 'sun-there's no doubt one of the greatest blues albums ever made', I remain rather insensitive to it because this refined style only affects me to a lesser extent. Give me some Big Joe Turner with Johnny Jones and Elmore James (still in New York, 1956), the 1939 Vocalion sides in Pete Johnson's Boogie Woogie Boys, the 1942 Decca with Freddie Slack (piano), the National with Albert Ammons and Meade Lux Lewis (piano) or the return to roots with Axel Zwingenberger. But this here? No. Do I have to get older now?
André Hobus (translation: Franky Bruneel)
